Ενα φάντασμα πλανιέται και πάλι πάνω από τον δυτικό κόσμο μας και όχι, δεν είναι αυτό του κομμουνισμού. Λίγες ώρες αφού βγήκαν τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στις ΗΠΑ, παρακολουθούσα με έκπληξη στα μεγάλα αμερικανικά τηλεοπτικά κανάλια απανωτές συνεντεύξεις του Ρίτσαρντ Ριβς, ιδρυτή και προέδρου του «Αμερικανικού Ινστιτούτου για Αγόρια και Αντρες» – ενός think-tank που διεξάγει «διακομματικές έρευνες για την ευημερία των ανδρών και αγοριών στις ΗΠΑ». Ο κύριος Ριβς εξηγούσε βάσει ερευνών τα δεδομένα που στηρίζουν την άποψη πως τα τελευταία χρόνια αναδύεται μια αληθινή «κρίση αρρενωπότητας»: παρατηρείται τεράστια αύξηση αυτοκτονιών αντρών κάτω των 30 που πληρούν ορισμένα κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια (π.χ. μαύροι ή/και χωρίς πανεπιστημιακά διπλώματα) και δηλώνουν πως αισθάνονται «άχρηστοι, μη αναγκαίοι, ανερμάτιστοι, αβέβαιοι για τον ρόλο τους». Εξηγούσε ότι, σε συνδυασμό με τις «ενίοτε αποπνικτικές» συζητήσεις για τα φύλα, αναζητείται αγωνιωδώς ένα νέο μοντέλο για το τι σημαίνει να είσαι άντρας, να σε χρειάζονται ως άντρα, να σε εκτιμούν ως άντρα. Με έκπληξη συνειδητοποίησα λοιπόν ότι οι πρόσφατες αυτές εκλογές (που σήμερα που μιλάμε μοιάζει ότι ίσως και να ήταν από τις πιο ολέθριες σε δημοκρατική χώρα) δεν αφορούσαν γυναίκες ή τρίτα και λοιπά φύλα, αλλά τους στρέιτ λευκούς άντρες. Οι οποίοι ψήφισαν με γνώμονα τις αρρενωπές δοκιμασίες, ανασφάλειες και ανάγκες τους.
Και στις οποίες απευθύνεται τώρα με φαινομενική, τουλάχιστον προς το παρόν, επιτυχία, ένας στρέιτ πορτοκάλευκος πλανητάρχης. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι στρέιτ λευκοί άντρες που σήμερα δυσκολεύονται επαγγελματικά, ερωτικά, υπαρξιακά κ.λπ. επιθυμούν, ας πούμε, την εθνοκάθαρση στη Γάζα ή την υφαρπαγή της Γροιλανδίας, της Διώρυγας του Παναμά και του Καναδά· δεν σημαίνει ότι κρίνουν πως η αύξηση δασμών θα βελτιώσει την οικονομική τους κατάσταση, ή ότι η απόσυρση από τον ΠΟΥ θα προστατεύσει την ανασφάλιστη υγεία τους ή ότι η αποψίλωση του υπουργείου Παιδείας και η εκκαθάριση και διάλυση της ομοσπονδιακής διοίκησης θα ανεβάσει το επίπεδο της ζωής τους. Σημαίνει όμως ότι κάτι βαθιά κρυμμένο στις αντρίκιες τους καρδιές, κάποια χορδή που πάλλεται μυστικά στους ρυθμούς της τεστοστερόνης, ανταποκρίνεται στο μήνυμα-κάτω-από-τα-λόγια. Το οποίο μήνυμα είναι, σε ελεύθερη μετάφραση, «Φτάνει ως εδώ με τα λόγια και τους κανόνες και τις θεωρίες. Τα ‘χω πάρει, κι επειδή είμαι άντρας θα τα λύσω σαν άντρας. Γιατί τώρα μιλούν οι αληθινοί άντρες».
Πριν από πεντακόσια τόσα χρόνια, θυμίζει ο David Remnick του περιοδικού The New Yorker, ο Μακιαβέλι έγραφε πως «κάποιες φορές είναι πολύ σοφό να υποκρίνεσαι τρέλα». Ο τρελός είναι ικανός για όλα, άρα είναι επικίνδυνος, άρα υπολογίσιμος. Πρόκειται για μια τακτική δοκιμασμένη κατά καιρούς στην πολιτική, με αμφίβολα αποτελέσματα (πίσω από την προσποιητή τρέλα πρέπει να στέκεται μια εξαιρετικά στέρεη λογική). Ομως η εσάνς αρρενωπότητας μοιάζει να λειτουργεί πιο διακριτικά, λιγότερο απειλητικά, και τελικά πιο αποτελεσματικά. Τώρα που το σκέφτομαι δηλαδή (και δεν ξέρω αν το Ινστιτούτο για Αγόρια και Αντρες θα συμφωνούσε), είναι λίγο σαν το ιππικό που ερχόταν τελευταία στιγμή καβάλα στα ιδρωμένα άλογα, με τις σάλπιγγες να ηχούν και τις κάννες τεταμένες, και έσωζε τα αθώα καραβάνια εποίκων από τους επιτιθέμενους κακούς Ινδιάνους. Ακόμα και σήμερα που κάπως κάτι μάθαμε για το ποιοι ήσαν πραγματικά οι κακοί Ινδιάνοι, ο ήχος της σάλπιγγας και του ποδοβολητού των αλόγων που πλησιάζουν προκαλεί μια κάποια συγκίνηση.
Republicans don’t have to do anything, «we get you»
Source link
