Τραμπισμός – ΤΑ ΝΕΑ

Σημειώνεται μια τρομακτική σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών και σκοτώνονται μερικές δεκάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους νέα παιδιά. Η χώρα συγκλονίζεται. Τα βάζουμε με τον σταθμάρχη που δεν έκανε τη δουλειά του και μ’ εκείνους που τον τοποθέτησαν σ’ αυτή τη θέση. Μιλάμε για ανθρώπινο λάθος. Σιγά σιγά όμως αρχίζουν να τίθενται (από τους ειδικούς, από τις οικογένειες, από τα κόμματα, από όποιον θέλει τέλος πάντων) κάποια ερωτήματα (σοβαρά, ασόβαρα, δικαιολογημένα, ατεκμηρίωτα, δεν έχει σημασία). Γιατί δεν υπήρχε ένα ηλεκτρονικό σύστημα που να διορθώνει μια ανθρώπινη παράλειψη; Πώς εξηγείται το μέγεθος της φωτιάς; Εξαφανίστηκαν πράγματι ορισμένα κρίσιμα στοιχεία; Αλλοιώθηκαν πράγματι κάποια ηχητικά; Μήπως τρέχει κάτι;

Σε ένα οποιοδήποτε κράτος δικαίου, η απάντηση της κυβέρνησης σε αυτά τα ερωτήματα είναι μία, και λακωνική: θα διεξαχθεί έρευνα, θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη και, εφόσον προκύψουν ευθύνες, θα αποδοθούν. Γιατί η δική μας κυβέρνηση έσπευσε να υιοθετήσει θεωρίες, να διαψεύσει καταγγελίες, να βγάλει συμπεράσματα, με λίγα λόγια να εκτεθεί ανεπανόρθωτα χωρίς να υπάρχει λόγος;

Σημειώνεται ένα τρομακτικό ναυάγιο και πνίγονται μερικές εκατοντάδες άνθρωποι. Ενα μέρος της κοινωνίας συγκλονίζεται (οι περιγραφές είναι ανατριχιαστικές), ένα άλλο αδιαφορεί (οι νεκροί είναι ξένοι), υπάρχουν κι εκείνοι που διακρίνουν ένα δίδαγμα (ας καταλάβουν επιτέλους οι υποψήφιοι πρόσφυγες ότι παίζουν με τη ζωή των ίδιων και των παιδιών τους). Τα βάζουμε με τους κακούργους διακινητές. Σιγά σιγά όμως αρχίζουν να γίνονται γνωστές (από διασωθέντες, από αυτόπτες μάρτυρες, από οργανώσεις) κάποιες λεπτομέρειες. Οι έλληνες λιμενικοί που βρίσκονταν στην περιοχή φαίνεται πως έπαιξαν κάποιο ρόλο στη βύθιση του πλοίου. Ισως να μην έκαναν αυτά που έπρεπε να κάνουν στις πρώτες ώρες μετά το SOS, ίσως να έκαναν στη συνέχεια κάποιους αδέξιους ή επικίνδυνους χειρισμούς, ίσως να ανέτρεψαν το πλοίο προσπαθώντας να το ρυμουλκήσουν ή να το απομακρύνουν. Μήπως τρέχει κάτι;

Σε ένα οποιοδήποτε κράτος δικαίου, η απάντηση της κυβέρνησης σε αυτά τα ερωτήματα είναι η ίδια με παραπάνω. Γιατί η δική μας κυβέρνηση έσπευσε να υποβαθμίσει το θέμα, να αθωώσει τους εμπλεκόμενους, να ενοχοποιήσει αθώους και να φτάσει να επιτεθεί με σκαιό τρόπο εναντίον μιας ανεξάρτητης Αρχής που αναγκάστηκε να διεξαγάγει εκείνη, αφού δεν ενδιαφερόταν κανένας άλλος, ενδελεχή έρευνα για τα αίτια της τραγωδίας;

Αυτό που προκαλεί ανησυχία σήμερα στον φιλελεύθερο κόσμο δεν είναι μόνο ο Τραμπ (τέσσερα χρόνια είναι, θα περάσουν), είναι και η «νομιμοποίηση» του τραμπισμού. Η εξοικείωση δηλαδή με την περιφρόνηση των κανόνων και την επιβράβευση όσων τους παραβιάζουν, με την εκτόξευση απειλών και την ικανοποίηση από το ότι οι αποδέκτες τους αναγκάζονται να υποκύψουν, με την αδιαφορία για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, με την απουσία ενσυναίσθησης, με την υποταγή της ανθρώπινης ζωής στο κέρδος.

Αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία είναι ότι ο τραμπισμός είναι μεταδοτικός.