Τα τελευταία πεντέμισι χρόνια χρεώνονται συχνά πυκνά στους κυβερνώντες αλαζονικές συμπεριφορές και υπεροψία σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά και καθυστερημένες ή λειψές κινήσεις στο διαχειριστικό τερέν. Οταν και τα δύο κουμπώνουν στην εθνική τραγωδία των Τεμπών (στην επικοινωνιακή και στη διαχειριστική αντιμετώπισή της), τότε το πράγμα σοβαρεύει. Ισως στο Μαξίμου αντιλαμβάνονται ήδη – θα έπρεπε – ότι τα Τέμπη δεν συγκρίνονται με οποιοδήποτε άλλο «μέτωπο» έχουν κληθεί να κλείσουν έως τώρα. Δεν είναι μόνο η πάνδημη συγκίνηση και η μαζική συστράτευση σε αιτήματα και καταγγελίες των οικογενειών των θυμάτων αυτά που βαραίνουν το κοινωνικο-πολιτικό κλίμα, οδηγώντας όλο το κομματικό σύστημα μπροστά σε νέες προκλήσεις. Είναι κυρίως η έκρηξη καχυποψίας των πολιτών προς τους θεσμούς, αυτή που πρέπει να «μαζευτεί» επειγόντως. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει: μόνο οι πειστικές απαντήσεις, η υπευθυνότητα, η ευθεία παραδοχή λαθών – έστω και καθυστερημένα.
Δεν πείθουν, αντίθετα βαθαίνουν το ρήγμα εμπιστοσύνης, τα μπαλώματα. Προτιμότερο να πει η πολιτεία ότι θα κινηθεί τώρα δραστικά, ομολογώντας ότι δεν σκέφτηκε, ότι αδράνησε, ότι υποτίμησε, ότι παρέλειψε να ρίξει εξαρχής όλες τις δυνάμεις στη διερεύνηση του σοκαριστικού δυστυχήματος. Οχι πάντως να λέει είτε ότι οι εφέτες ρωτήθηκαν και απάντησαν πως δεν χρειάζονται ενίσχυση στο έργο τους είτε ότι οι Αρχές έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν στο πεδίο. Ποιος πείθεται ότι έγινε το καλύτερο δυνατό όταν στις πρώτες εβδομάδες ύστερα από ένα πρωτόγνωρο για τη χώρα δυστύχημα οι μόνοι που βρέθηκαν σε αυτοψίες ήταν πυρονόμοι; Δηλαδή χαμηλόβαθμα στελέχη – για την ακρίβεια οι 10οι στην ιεραρχία του Πυροσβεστικού Σώματος, οι οποίοι λογικά θα έκαναν όντως ό,τι μπορούσαν – και όχι οι καλύτεροι αξιωματικοί;
Η εμπιστοσύνη χάνεται για έναν ακόμα λόγο – ανθρώπινο, ανεξάρτητο από τα όποια διαχειριστικά κενά. Διότι σκόπιμα ή λόγω ανοχής χάθηκαν βασικά δικαιώματα των συγγενών 57 νεκρών. Πρώτα το δικαίωμά τους να πενθούν όπως εκείνοι θέλουν, χωρίς κανείς να κρίνει το γιατί και πόσες φορές χαμογέλασαν και δίχως να αντιμετωπίζονται από κάποιους περίπου ως πολιτικοί αντίπαλοι. Και έπειτα το δικαίωμά τους να απαιτούν την κάθαρση – «την αλήθεια, ρε!» όπως αναγραφόταν σε πλακάτ διαδηλωτή στο Αμστερνταμ.
Source link
