Πώς ξεκίνησε η τραγωδία των Τεμπών; Ενας σταθμάρχης διορισμένος με ρουσφέτι άφησε το κρίσιμο πόστο του και πήγε για τσίπουρο. Τι λένε οι ειδήσεις από την Αμερική για το φοβερό δυστύχημα στο αεροδρόμιο της Ουάσιγκτον; Οτι είχε την ευθύνη και των αεροπλάνων, και των ελικοπτέρων, ένας εργαζόμενος στον υποστελεχωμένο έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας, κάνοντας δουλειά για δύο. Η ανθρώπινη αμέλεια ή η κούραση συνέβαλαν σε δύο τραγικά δυστυχήματα.
Δεν έχουν οι Αμερικανοί ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχων; Σίγουρα έχουν και σίγουρα τελευταίας τεχνολογίας, ωστόσο δεν αποφεύχθηκε το δυστύχημα. Στην Ελλάδα όπου δεν έχουν ενσωματωθεί ομαλά ανάλογες τεχνολογίες στη λειτουργία των τρένων, οι άνθρωποι που χειρίζονταν τα κρίσιμα πεδία θα έπρεπε να έχουν υψηλότερο αίσθημα ευθύνης. Αλλά, εδώ, ο δημόσιος τομέας αποποιείται κάθε έννοια ευθύνης και ακόμα αγωνίζεται να μην αξιολογούνται οι κάθε είδους υπάλληλοι, πράγμα που σημαίνει ότι φταίει το σύστημα – το οποίο έχει εκκολάψει και συντηρεί αυτή την κατάσταση.
Στην Αμερική, παρότι εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να εγερθεί μια συζήτηση κατά της υποστελέχωσης τόσο κρίσιμων μονάδων ασφαλείας, ο σκληρός λαϊκιστής Ντόναλντ Τραμπ έσπευσε να ερμηνεύσει το δυστύχημα με τα δικά του μέτρα αντίληψης του κόσμου: φταίει η συμπεριληπτικότητα, είπε, που «περιλαμβάνει εστίαση στην πρόσληψη ατόμων με σοβαρές διανοητικές και ψυχιατρικές αναπηρίες». Στην Ελλάδα, αντίθετα, φτιάχτηκε με πολύ κόπο και προσπάθεια το «κίνημα της θλίψης» (μια παραλλαγή του κινήματος των Αγανακτισμένων) και, ήδη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν αρχίσει να το ξεζουμίζουν. Μέχρι και η κυβέρνηση προσχώρησε σε αυτό, πιστεύοντας ότι έτσι θα αποποιηθεί τις κατηγορίες περί «εγκλήματος» και «συγκάλυψης». Με αποτέλεσμα, η ελληνική κοινωνία να μην εστιάζει στις συνθήκες του δυστυχήματος αλλά σε άλλα θέματα, που δεν αλλάζουν τις ανθρώπινες ευθύνες γι’ αυτό: στην έλλειψη ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας (υπήρχε και υπάρχει σύστημα ασφαλείας που απαιτεί την ανθρώπινη προσοχή, το οποίο ως εκείνη τη νύχτα λειτουργούσε με αξιοπιστία) ή στην πιθανότητα ο εμπορικός συρμός να χρησιμοποιήθηκε ως μεταφορικό μέσο απαγορευμένων φορτίων «κάποιου ολιγάρχη» τον οποίο η κυβέρνηση κρύβει.
Ποιος είναι ο στόχος του «κινήματος της θλίψης»; Ο αντικειμενικός στόχος είναι ένας: να πέσει ο Μητσοτάκης. Από το 2019, ο Τσίπρας προσπαθούσε να οχυρωθεί πίσω από κινήματα οργής και το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει ο Μητσοτάκης στις τελευταίες εκλογές «41 τ’ εκατό» και να φέρει τον Κασσελάκη. Η συστηματική αμφισβήτηση της δικαστικής διερεύνησης της υπόθεσης, όμως, και της κυβερνητικής στάσης (τη δείχνει και η προχθεσινή έρευνα της ΜRΒ) οδηγεί στην απαξίωση όχι μόνο των κομμάτων αλλά και της Δικαιοσύνης: κι αυτό δεν είναι αισιόδοξο συμπέρασμα.
Το επόμενο διάστημα είναι βέβαιο ότι τα κόμματα θα επιδιώξουν να εκμεταλλευτούν αυτή τη συγκυρία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης εξαγγέλλει πρόταση δυσπιστίας. Ο Σωκράτης Φάμελλος εξαγγέλλει τη δική του νέα πρόταση δυσπιστίας και, μαζί, την επανασυγκόλληση με τη Νέα Αριστερά, για να καταληφθεί εκ νέου ο χώρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι σταρ της Ακροδεξιάς εμφανίζονται ως η νέα «μια κάποια λύσις».
Ολοι αυτοί είναι παλιοί, θα πείτε. Σύμφωνοι. Αλλά στα κινήματα, ανάμεσα στο «αυθόρμητο» πλήθος, πάντα βρίσκονται και ξεχωρίζουν «οι νέες και οι νέοι» που εργάζονται αόκνως να εκφράσουν ηγετικά την οργή ή τη θλίψη. Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.
Source link
