Στην τρέχουσα συζήτηση για τα φαινόμενα έμφυλης βίας, κυριαρχεί συχνά μια έμφαση στον συνδυασμό ανάμεσα στην ποινική αυστηροποίηση και την αποτελεσματικότερη επιτήρηση και καταστολή, κάτι ήδη εμφανές στη νομοθεσία αρκετών χωρών. Σίγουρα, η αντιμετώπιση ως παραβατικών ορισμένων πρακτικών που μέχρι πρότινος μπορεί να θεωρούνταν ακόμη και ανεκτές, είναι ένδειξη προόδου και φανερώνει επίγνωση της βίας και των διακρίσεων που είναι ακόμη ενεργές και πραγματικές. Ομως, υπάρχει και ένας αντίλογος. Δεν αναφέρομαι, προφανώς, σε εκείνους που υπερασπίζονται μια πατριαρχική και σεξιστική λογική – ενδεικτική η δυσανεξία ακόμη και τώρα στη χρήση του όρου «γυναικοκτονία». Πρωτίστως, αναφέρομαι στις φωνές που δεν θεωρούν ότι η κρατική βία και καταστολή είναι ο μηχανισμός που θα αντιμετωπίσει την έμφυλη βία και θα εξαλείψει τα αίτια που την (ανα)παράγουν.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
