Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν, αλλά ναι. Θα περιοριστώ σε δύο μόνο αλλαγές, τις βασικές: την ήττα της Χεζμπολάχ στον Λίβανο και την πτώση του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία. Και οι δύο αποδυνάμωσαν καθοριστικά τον ρόλο του Ιράν στην περιοχή. Αν λοιπόν συγκρίνω το τότε με το σήμερα, θα έλεγα πως, ναι, θεωρώ ότι είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα.
Το βασικό πρόβλημα για τον Αλ-Σάρα δεν είναι η δημιουργία ενός ένοπλου κινήματος, είναι ευρύτερα το ζήτημα των αλεβιτών. Υπάρχουν περίπου δύο εκατομμύρια αλεβίτες στη Συρία. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες και τις οικογένειές τους οι οποίοι εργάζονταν στο Δημόσιο και τον Στρατό, διότι το καθεστώς βασιζόταν σ’ αυτούς. Απολύθηκαν όλοι. Δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν εισόδημα και δεν είναι ούτε απλό ούτε και ασφαλές να είσαι σήμερα αλεβίτης στη Συρία. Αυτό, δε, ισχύει εδώ και τρεις μήνες.
Ακριβώς. Το οποίο τώρα είναι στριμωγμένο στη γωνία. Εάν το Ιράν θέλει να το χρησιμοποιήσει, είναι πολύ πιο εύκολο να το κάνει. Δεν χρειάζεται να είναι ένα συντεταγμένο κίνημα απαραίτητα. Μπορεί να είναι επιθέσεις σε διάφορα σημεία σε βάθος χρόνου. Γιατί όχι και τα δύο μαζί;
Η Χεζμπολάχ έχει τελειώσει. Ολος ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν πανίσχυρη, αλλά πλέον η ηγεσία της και χιλιάδες μέλη της σκοτώθηκαν. Η δε βάση της έχει χάσει στον πόλεμο τα σπίτια, τις περιουσίες της. Συνεπώς το τελευταίο που θα ήθελε αυτή τη στιγμή η Χεζμπολάχ θα ήταν να προκαλέσει τους υπόλοιπους στον Λίβανο, να προκαλέσει το Ισραήλ αλλά και την ίδια τη νέα κατάσταση στη Συρία. Αυτό που χρειάζεται η Χεζμπολάχ είναι χρόνος για να ανακάμψει. Πολύς χρόνος. Και για να το προσπαθήσει αυτό πρέπει να κρατά ένα πάρα πολύ χαμηλό προφίλ.
Οι Τούρκοι δεν είναι καθόλου δημοφιλείς ανάμεσα στους Αραβες. Σε διαφορετικό βαθμό ο αραβικός κόσμος τούς βλέπει ως κάτι ανάλογο του Ιράν και του Ισραήλ. Ως κάποιον με βλέψεις ηγεμονικές στην περιοχή. Μπορούν να δοκιμάσουν να κάνουν πράγματα σε μια περιορισμένη όμως κλίμακα, αλλά, ναι, πολύ περισσότερο τώρα, αν δεν έχουν κάποιο πρόσχημα, δεν θα είναι εύκολο. Παραβλέπεται συχνά, αλλά ούτε στην ίδια την Τουρκία είναι δημοφιλές το σενάριο εμπλοκής στα της Συρίας. Ο κόσμος διερωτάται, και είναι λογικό, γιατί η Τουρκία, την ώρα που ήδη έχει δύο εκατομμύρια σύρους πρόσφυγες στο έδαφός της, να εμπλακεί σε μια τέτοια περιπέτεια. Πολύ δαπανηρή και πολύ επικίνδυνη.
Ο Αλ-Σάρα δρα αυτόνομα. Σίγουρα δεν έφτασε μέχρι εδώ για να γίνει μαριονέτα οιουδήποτε, πολλώ δε μάλλον της Αγκυρας, δίνοντάς της έναν ρόλο ο οποίος θα τον έφερνε σε σύγκρουση και με τους άλλους Αραβες.
Ο Ερντογάν είναι φανερό ότι διεκδικεί έναν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή. Προσπαθεί να αποκτήσει μια διάσταση οθωμανικού τύπου. Βλέπετε το παιχνίδι που παίζει με τους Καταριανούς, αυτά που κάνει στη Λιβύη, τώρα στη Συρία και αλλού. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει πού θα φτάσει εάν του δοθεί η ευκαιρία. Ομως κανένας στον αραβικό κόσμο δεν θέλει να του δώσει τέτοιο ρόλο, και αυτό είναι σημαντικό.
Δεν νομίζω ότι θα προχωρήσει κάτι τέτοιο. Οι Σύροι θα είναι, πιστεύω, πολύ προσεκτικοί και δεν θα το κάνουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Συρία δεν είναι Λιβύη και η Τουρκία το γνωρίζει. Στη Λιβύη είναι πολύ διαφορετική η κατάσταση. Εδώ, μια τέτοια εξέλιξη, η οποία δεν πιστεύω ότι θα οδηγούσε απαραίτητα σε στρατιωτική σύγκρουση, επηρεάζει άμεσα όχι μόνο το Ισραήλ αλλά και την Αίγυπτο, μην ξεχνάτε. Συνεπώς, δεν θα ήταν σοφό για τον Αλ-Σάρα να το κάνει.
Αυτό το σκεπτικό δεν είναι του Ισραήλ. Αυτό το σκεπτικό το αναπτύσσει μια μερίδα πολιτικών, δικών μας, ακραίων, για τους οποίους δεν είναι η Συρία αυτό που έχουν κατά νου αλλά το δικό τους ακροατήριο εδώ, στο οποίο θέλουν να κάνουν επίδειξη ισχύος. Είναι γεγονός ότι το Ισραήλ βιώνει ακόμα το τραύμα της 7ης Οκτωβρίου, ο κόσμος φοβάται και, ναι, πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για την ασφάλειά μας να εκμεταλλευτούμε κάθε ευκαιρία γιατί δεν ξέρουμε με τον Αλ-Σάρα τι μπορεί να γίνει. Από την άλλη, όμως, έχουμε και αυτή την ακροδεξιά κυβέρνηση εδώ, η οποία κινείται με γνώμονα πρώτα το εσωτερικό. Αποτέλεσμα αυτού είναι και αυτή η πραγματικά ανόητη προσέγγισή της στο ζήτημα που μόλις περιγράψατε.
Οχι, δεν το νομίζω και δεν είναι και ρεαλιστικό. Το Ισραήλ επιδιώκει, πρώτον, μια προέκταση της Ζώνης Ασφαλείας έτσι ώστε να μπορεί να προστατεύσει τα σύνορά του και, δεύτερον, να αποτρέψει την ανάπτυξη στρατευμάτων στον Νότο της Συρίας, που ούτως ή άλλως τώρα δεν υπάρχουν. Το τρίτο, ναι, είναι οι Δρούζοι της Συρίας, τους οποίους το Ισραήλ θέλει να βοηθήσει, αν και πολλοί από αυτούς μας λένε ότι δεν το χρειάζονται. Τα πρώτα δύο λοιπόν, και σε κάποιο βαθμό το τρίτο.
Kατ’ αρχάς, δεν ξέρω πώς το σκέφτηκε ο Ντόναλντ Τραμπ…
Το είχαν προτείνει αυτοί οι παρανοϊκοί που είναι πλέον και στην κυβέρνηση. Ξέρετε το Ισραήλ καλά και συνεπώς ξέρετε ότι πάντα βρίσκει κανείς εδώ τέτοιους. Ομως ήταν μια ισχνή μειοψηφία. Ούτε ο ίδιος ο Νετανιάχου δεν διανοήθηκε τότε να το αγγίξει. Δεν νομίζω ότι από εκεί προήλθε η ιδέα του Τραμπ. Ο Τραμπ σκέφτεται με καθαρά οικονομικούς όρους, αυτό βλέπει. Και δεν πιστεύω ότι θα γίνει, διότι πέρα από όλα τα άλλα κανείς δεν θέλει να τους δεχτεί.
