Ο Νίκος Δήμου, αναφερόμενος στην ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, έχει γράψει: «Οταν ο μέσος Ελληνας κοιτιέται στον καθρέφτη, βλέπει τον Μεγαλέξανδρο, τον Κολοκοτρώνη ή τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη». Και μόνο το όνομα του έλληνα κροίσου πλάι σε αυτά των άλλων δύο, δείχνει ότι στη συλλογική μας συνείδηση έχει καταγραφεί ως κάτι πολύ περισσότερο από ένας πάμπλουτος συμπατριώτης μας. Είναι κι αυτός ένας «πολεμιστής», ένας «κονκισταδόρος» που κατάφερε να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του. Με βασικό «όπλο» και κινητήρια δύναμή του, τα χαρακτηριστικά της ράτσας μας. Και τα θετικά και τα αρνητικά. Τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε γιατί ο Ωνάσης ήταν «λεβαντίνος», είχε δηλαδή έναν εγγενή κοσμοπολιτισμό που δεν διέθεταν, εκείνη την εποχή, οι Ελληνες. Ωστόσο, μια χώρα φτωχή αλλά πλούσια σε ήρωες, είχε ανάγκη, κάποια στιγμή, και έναν πλούσιο ήρωα. Από αυτήν την άποψη, αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον είχαμε εφεύρει.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
