Από χθες η Αλβανία απαγορεύει την πρόσβαση στο TikTok. Ο Ράμα πήρε την απόφαση μετά το θάνατο παιδιού κατά τη διάρκεια σχολικού καβγά που ξεκίνησε μέσω της πλατφόρμας. Και έτσι οι γείτονες γίνονται η πρώτη χώρα δυτικά της Μαύρης Θάλασσας που αποκλείει την πρόσβαση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. (Ιστορικά η απαγόρευση, από την Αλβανία, κινέζικου προϊόντος ακούγεται κάπως αστεία…) Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η απόφαση της αλβανικής κυβέρνησης συνιστά λογοκρισία και παρέμβαση στην ελευθερία της έκφρασης ή αποτελεί μέτρο προστασίας των παιδιών. Χωρίς συζήτηση, επιλέγω την πρώτη εκδοχή. Το μέτρο είναι βαθιά αυταρχικό και ακραία λαϊκίστικο. Και, εκτός των άλλων, θεωρείται αναποτελεσματικό. Τα χαρμάνια θα πληρώνουν κάθε μήνα λίγα δολάρια για υπηρεσίες VPN και θα χρησιμοποιούν την πλατφόρμα μέσω τρίτης χώρας. Απλώς ο Ράμα ανταποκρίνεται στις ανησυχίες των νοικοκυραίων που φοβούνται για τα παιδιά τους. Ομως η οριζόντια εφαρμογή αντίστοιχων αποφάσεων δημιουργεί αδικίες και καλλιεργεί παραλογισμούς. Υπάρχουν, για παράδειγμα, άνθρωποι που κάνουν δουλειές, συνήθως εμπόριο, μέσω του TikTok. Αυτοί τώρα χάνουν χρήματα. Αλλά είναι και οι άλλοι, όπως και του λόγου μου, που απλώς σκοτώνουν ώρες χαζεύοντας απίστευτα πράγματα τα οποία, συχνά, περιγράφουν τα όρια της ανθρώπινης βλακείας. Και εδώ βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα με την κοινωνική δικτύωση. Οπως αποδεικνύεται, αν αφήσεις εντελώς ελεύθερη την ανθρώπινη αλληλεπίδραση, αναπτύσσονται καινοφανείς παθογένειες, αντίστοιχες της πανδημίας. Μία ανοησία ενός πιτσιρικά στη Βραζιλία, μπορεί να προκαλέσει αλυσίδα εφηβικών θανάτων ανά τον πλανήτη. Πρόκειται για την εξέλιξη των ανθρώπινης φύσης στην εποχή των δικτύων. Πώς το αντιμετωπίζεις όλο αυτό; Προφανώς με την παιδεία αν και είναι εξαιρετικά αμφίβολη η αποτελεσματικότητα της εκπαίδευσης μπροστά στην έκκριση ντοπαμίνης που προκαλεί η σύνδεση με την πλατφόρμα. Και δεν είναι μόνο ο όγκος και η ποιότητα της πληροφορίας που δέχεται ο εγκέφαλος. Πλέον υπάρχει θέμα και με τις παραγωγικές ώρες που χάνονται στο TikTok. Υπολογίζεται ότι περίπου ένα εκατομμύριο συμπατριώτες μας ξοδεύουν τέσσερις ώρες ημερησίως στο συγκεκριμένο δίκτυο. Η ζωή, τελικά, αρχίζει και βρίσκεται αλλού. Οχι εκεί πού θα θέλαμε να είναι.
