Οταν ήμουν νεότερος, προσπαθούσα, τον περασμένο αιώνα, να κατανοήσω τη νοοτροπία, βέβαια, ορισμένων συμβασιούχων που, όταν έληγε η σύμβασή τους, διαμαρτύρονταν με απεργία πείνας, ώστε να πετύχουν την πρόσληψή τους σε κάποιον οργανισμό ή σε ίδρυμα, όπως, λόγου χάρη, μια τράπεζα. Η απορία μου δεν αφορούσε τόσο την επιλογή του τρόπου πίεσης, ώστε να ενταχθούν στο μισθολόγιο του φορέα – στόχου, αλλά την αμέσως επόμενη μαχητική συμμετοχή τους σε απεργίες, ώστε να βελτιωθούν οι εργασιακές συνθήκες και μισθολογικές απολαβές τους, τις οποίες γνώριζαν, αλλά απαίτησαν, τρόπον τινά, να εξασφαλίσουν. Οταν μάλιστα εκλέχτηκα μέλος ΔΕΠ στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, δεν περίμενα ποτέ ότι θα με θεωρούσαν ως ταξικό εχθρό ορισμένες κατηγορίες της κοινότητας του ΕΜΠ, δηλαδή του ακαδημαϊκού ιδρύματός μας. Είναι πολύ δύσκολο για μας τους ανθρώπους να καταφέρουμε να σχετιστούμε, να συνυπάρξουμε, να συνεργαστούμε. Φαίνεται ότι αυτές οι ρημάδες καταστάσεις, συνύπαρξη και συνεργασία, έχουν ως απαραίτητη προϋπόθεση έναν «εξελιγμένο» νεωτερικό εαυτό, με αναπτυγμένη συνείδηση και αντίληψη της περιβάλλουσας συνθήκης.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
