Επειδή η Αλήθεια πάντοτε πληγώνει [κι αυτόν που τη λέει κι εκείνους που την ακούνε και όσους την κρύβουν] στην Ελλάδα προτιμάμε τις «ευχάριστες ειδήσεις» που ευφραίνουν την καρδίαν ή το πορτοφόλιον.
Ο,τι κι όποιος μας ανακοινώνει «κακά νέα», ως άγγελος καταστροφών ή μεγάλων ανατροπών, καθίσταται αυτομάτως αντιπαθής και δυνάμει αποδιοπομπαίος.
Αυτά συμβαίνουν κατά κύριο λόγο στο δια-προσωπικό και στο μικροκοινωνικό επίπεδο.
Αντίθετα στο θεσμικό επίπεδο έχουν επινοηθεί κι εφαρμόζονται «άλλα κόλπα»
– με τη διάχυση πολλών αληθειών [sic] από τους πολιτικούς, κάτι σαν ευκολοχώνευτα fake news με μία δόση αληθοφάνειας, σε συνδυασμό με τις μονομαχίες και τις αλληλοκαταγγελίες τους, θολώνεται το τοπίο
– με τον δόλιο μαξιμαλισμό «κάθαρσης», που συνήθως καταλήγει σε ανίερους συμψηφισμούς ευθυνών, χάνεται η ιστορική ευκαιρία διαλεύκανσης
– με τον καταιγισμό έωλων επιχειρημάτων στα ΜΜΕ από φωστήρες και προφήτες, οι οποίοι ακόμα κι όταν διαψεύδονται από τα γεγονότα επιμένουν στις ανορθολογικές τους απόψεις, παθαίνει σύγχυση ο τηλεθεατής.
Στην παγίδα «απόδειξης για τους μη-βουλόμενους αποδείξεις» έπεσαν και φίλοι διανοούμενοι οι οποίοι πρότειναν τη σύσταση «επιτροπής αληθείας» [truth committee], υπερβαίνοντας το γεγονός ότι η χώρα μας ζει με τα παλίμψηστα ψεύδη και τις θαμένες παραλείψεις εδώ και 50 μεταπολιτευτικά χρόνια, ότι οι κυβερνήσεις αρέσκονται στις διπλές και τριπλές [απο]κωδικοποιήσεις και οι πολίτες στις πολλαπλές αναγνώσεις.
Η αντιποίηση των γνώσεων των ειδικών, η παραποίηση των όποιων αποδεικτικών στοιχείων και η κακοποίηση των αντίθετων απόψεων δεν καλύπτονται δυστυχώς από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση ευαισθησίας, αλληλεγγύης και οργής της 28ης Φεβρουαρίου.
Ακόμα κι αν η [ουδέτερη;] τεχνολογία μπορεί να παραπλανά, ακόμα κι αν η [πολιτική] αλχημεία θέλει να παρασύρει την κοινή γνώμη, αυτά δεν σημαίνουν ρευστοποίηση της κοινής λογικής και της ισχύος του πραγματικού.
Μία κοινωνία όμως ποτισμένη με το δηλητήριο της ανισότητας και της αδικίας κι όχι με το ανθόνερο της συνύπαρξης, του συν-ανήκειν και του κοινού μέλλοντος, μοιάζει με τον αόμματο που περπατάει στην άκρη του γκρεμού πιστεύοντας ότι βρίσκεται μέσα σ’ έναν κήπο. Νομίζω ότι πριν από το τεστ αληθείας χρειαζόμαστε άπαντες ένα εθνικό τεστ δημοκρατικής κοπώσεως κι ένα – κατά ομάδες – τεστ ιδεολογικής οράσεως ή ηθικής διά-κρισης.
Ετσι θα πορευόμαστε μέχρι κάτι να μας αφυπνίσει: κάθε κόμμα, κάθε φορέας, κάθε Ελλην θα έχει και θα πιστεύει στη «δική του και μόνον αλήθεια», ενώ ακριβώς δίπλα του θα κυκλοφορούν η διαπλοκή της [δήθεν] ανανέωσης και η διαφθορά της [τάχα] αθωότητας.
ΥΓ: «Η εποχή της εικόνας, της σύγχυσης και της υπερβολής, της αποθέωσης του μηδενός» [Βασίλης Μαστρογιάννης, «Η εικόνα»]
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
