Αρκετοί πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης έφτιαξαν το δικό τους μοντέλο ανασχηματισμών. Ο Ανδρέας είχε τους περισσότερους στο ενεργητικό του, τους χρησιμοποιούσε έτσι ώστε κανένας υπουργός του να μη νιώθει ακούνητος στην καρέκλα του. Ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος βασιζόταν σε μια περίπου σταθερή σύνθεση υπουργικού συμβουλίου – και πίστευε ότι αν δεν αλλάξεις τσάρο της οικονομίας, δεν έχεις αναδιαρθρώσει την κυβέρνησή σου. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έκανε τρεις στα τρία χρόνια που κατείχε την εξουσία. Ο Σημίτης πάλι χρειάστηκε μία τριετία για τον πρώτο του και μέτρησε συνολικά τρεις στην οκταετή διακυβέρνησή του. Οι υπόλοιποι δεν απέκτησαν ποτέ προσωπικό στυλ αλλαγής των κυβερνητικών τους σχημάτων – αν και κανείς δεν έχει ξεχάσει τον τελευταίο του Αντώνη Σαμαρά, που υπουργοποίησε εκπροσώπους της λαϊκής Δεξιάς για να τονώσει το κομματικό φρόνημα κι έχασε μερικούς μήνες μετά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέχρι τώρα ακολουθούσε πιστά ένα μοτίβο. Προτιμούσε τις λεγόμενες «διορθωτικές κινήσεις», αποφεύγοντας τους «δομικούς», λάνσαρε ως κριτήριο των επιλογών του τη δυνατότητα κάποιου «να κάνει τη δουλειά» κι οι συνεργάτες του διαφήμιζαν το rotation σαν ενδεδειγμένη μέθοδο επιβράβευσης αλλά και δοκιμασίας των μεγαλοστελεχών της ΝΔ.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
