Hταν το «πήγαινε να πλύνεις πιάτα», τώρα το «κάνε κάνα παιδί». Μεθαύριο θα είναι κάτι άλλο. Διότι η ριζωμένη στη συντηρητική ελληνική κοινωνία πατριαρχία βρίσκει ακόμα με περισσή ευκολία κάθε λογής φράσεις για να κρυφτεί: λόγια που λέγονται κατάμουτρα στις γυναίκες και άλλα που ακούγονται πίσω από την πλάτη τους για να τις υποβιβάσουν και να τις διαχωρίσουν σε λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένες, σε λιγότερο ή περισσότερο άξιες. Δεν έχουν σημασία οι λέξεις, αλλά οι απόψεις τις οποίες τελικά αποκαλύπτουν: την πλήρη άρνηση έως αποστροφή στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος. Την πεποίθηση, τελικά, ότι… προτροπές του τύπου «κάνε παιδιά» ή ερωτήματα όπως «μα καλά, γιατί δεν έχεις ακόμα – δεν κάνεις παιδί;» δεν θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως βαθιά προσβλητικές.
Δεν θα έπρεπε να προσβληθεί – πιστεύουν – η Σοφία Ζαχαράκη όταν αναλάμβανε καθήκοντα στο υπουργείο Οικογένειας και στοχοποιούνταν γιατί δεν είναι η ίδια μητέρα, λες και δικαιούνται να κρίνουν ένα κυβερνητικό στέλεχος από προσωπικές επιλογές του. Δεν θα έπρεπε να προσβληθεί – θεωρούν – η Εφη Αχτσιόγλου όταν αναρτούσε on camera δήλωση με κριτική στην κυβέρνηση και στοχοποιούνταν για την εξωτερική της εμφάνιση, λες και δικαιούνται να την επικαλούνται για να κρίνουν την επαγγελματική διαδρομή της. Αυτά επιβεβαιώνει και η συγγνώμη του διαγραφέντος πια από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ Δημήτρη Κυριαζίδη για το «κάνε παιδί ή υιοθέτησε» που φώναξε από το βουλευτικό έδρανό του προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου – την ώρα που στα άνω δυτικά θεωρεία της Βουλής βρίσκονταν μαθητές.
Δεν φτάνει που η συγγνώμη ειπώθηκε μέσα από τα δόντια (του), κατόπιν διαδοχικών αναφορών από άνδρες και γυναίκες συναδέλφους του και μόνο και μόνο για να προχωρήσει η κοινοβουλευτική διαδικασία. Το χειρότερο είναι ότι η τελική τοποθέτησή του, η συγγνώμη «από τα βάθη της καρδιάς» (του), στολίστηκε και αυτή από μια δικαιολογία. Η συμπεριφορά του, όπως είπε, ήταν προϊόν συσσωρευμένου «θυμού». Δεν κατάλαβε τίποτα, δηλαδή. Καταλάβαμε εμείς.
