Η Δεξιά του ΚΥΡΙΟΥ… Πρωθυπουργού – ΤΑ ΝΕΑ

Δεν έχω καμία αντίρρηση για την απόφαση του Πρωθυπουργού να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κύριο Τασούλα. Είναι ένας πολιτικός χαμηλών τόνων αλλά αρκούντως προοδευτικών πεποιθήσεων (θυμάμαι τη στάση του στην ψήφιση του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών) με γνώση και σεβασμό στους θεσμούς και τους νόμους, με χιούμορ (πράγμα σπάνιο, για να μην πω ανύπαρκτο, στον πολιτικό κόσμο της χώρας) και αυτό που θα έλεγε η θεία μου η Ερατώ «διαβασμένος», εννοώντας λάτρης της λογοτεχνίας.

«Οθεν φρονώ πωςείναι σταγεμάταενδεδειγμένος για να υπηρετήσει  αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μας  Ελλάδα» για να θυμηθούμε τον Μεγάλο Αλεξανδρινό, στον οποίο πολλάκις έχει αναφερθεί  στους λόγους του ο τέως Πρόεδρος της Βουλής και μέλλων Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Εκείνο που μου στραβώνει λίγο την εικόνα είναι που κολλάει δίπλα του κι αυτή η μεταπήδηση από τα έδρανα της Βουλής στο βήμα του Προέδρου ο κύριος Κακλαμάνης.

Ναι, ο γνωστός πρώην δήμαρχος Αθηναίων με την καταστροφική θητεία, αλλά και πάλαι ποτέ υπουργός Υγείας με εξίσου καταστροφικά αποτελέσματα. Κι αν ξεχάσουμε αυτές τις ατυχείς στιγμές του, καλό είναι να θυμηθούμε με τι φούρια παράτησε τη Νέα Δημοκρατία και εισήλθε στην ΠΟΛΑΝ του κυρίου Σαμαρά, που είχε ρίξει την τότε κυβέρνηση  για να κάνουν λέει την «Υπέρβαση». Είδατε εσείς καμιά υπέρβαση; Το μόνο που είδαμε είναι την ΠΟΛΑΝ (Πολιτική Ανοιξη είναι το ΠΟΛΑΝ) να μαζεύει τα βρεμένα της και να πηγαίνει πίσω ολοταχώς στη ΝΔ.

Οσο κι αν θέλεις λοιπόν, δεν μπορείς να μη δεις ότι πίσω απ’ αυτές τις αλλαξοαλλαγές κρύβεται (ή, για την  ακρίβεια, φανερώνεται) μια στροφή του κ. Μητσοτάκη, για να μην πω υποταγή, στα κελεύσματα του δεξιότερου μέρους του κόμματος.

Ασε που αναβαθμίζοντας τον Νικήτα κλείνεις και το μάτι στον Σαμαρά και του σφυράς να μη γαβγίζει.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχεις τις ψήφους όλων των βουλευτών για κάθε σου κίνηση αλλά απ’ την άλλη δεν γνωρίζω  τι γίνεται με τις ψήφους των κεντρώων ψηφοφόρων, που χωρίς αυτούς δεν ξέρω αν έβλεπες ούτε από μακριά την εξουσία.

Αυτό είναι το ερώτημα. Εχω τη Βουλή;

Ή έχω το εκλογικό σώμα;

Προσωπική μου εντύπωση; Οσο πιο δεξιά πάει το πράμα τόσο πιο μακριά πάει και η αυτοδυναμία.

Τώρα, για τα υποψηφιότητες των άλλων κομμάτων, άσ’ τα καλύτερα.

Στο ΠΑΣΟΚ, και μόνο ο τρόπος που έγινε, ήταν πρωτοφανής. Θα προτείνω, είπε ο κ. Ανδρουλάκης, τον δικό μας, αφού ανοίξει ο Μητσοτάκης τα χαρτιά του. Καλά, πόκα θα παίξουμε;

Στον εναπομείναντα  ΣΥΡΙΖΑ η πρόταση Κατσέλη – λεφτά υπάρχουν, κόμμα δεν υπάρχει – είναι το λίγο  «Πριν το τέλος»  με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, και στην Πλεύση Ελευθερίας είχαμε το ανυπέρβλητο  της Ζωής (μία είναι η Ζωή) που δήλωσε ευθαρσώς «Εγώ για πρόεδρο προτείνω τον μπαμπά μου.

Yes my heart belongs to daddy»

και όλοι μαζί από κάτω da dada da dada dada da, aa.

Τι να κάνω κι εγώ;

Χαιρετώ.