Ναταλία Δραγούμη: «Η υποκριτική είναι μια αναμέτρηση με τον ψυχισμό σου» – ΤΑ ΝΕΑ

Καθώς οι μέρες του χειμώνα είναι μικρές και οι νύχτες περιστρέφονται ολοένα και περισσότερο γύρω από την τηλεόραση ξανά, η «Γη της ελιάς», η επιτυχημένη δραματική σειρά του Mega σε σκηνοθεσία Αντρέα Γεωργίου και σενάριο Βάνας Δημητρίου, επιστρέφει από την Κυριακή 19 Ιανουαρίου για να συντροφεύσει το κοινό με νέες ιστορίες που καθηλώνουν. Στην καρδιά των εξελίξεων θα βρεθεί η Ναταλία Δραγούμη, η οποία ενσαρκώνει τη Ζωή, έναν από τους χαρακτήρες που εντάχθηκαν πρόσφατα στη σειρά αλλά ήδη αφήνουν το δικό τους ξεχωριστό αποτύπωμα στην ιστορία επιφυλάσσοντας πολλές εκπλήξεις. Με αφορμή την επανεκκίνηση των επεισοδίων μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, συνομιλήσαμε με την ηθοποιό.

Είναι πάρα πολύ ωραία. Οταν δουλεύεις τόσο πολύ, η ξεκούρασή σου είναι η εναλλαγή. Αυτή τη στιγμή που πηγαίνω Κύπρο τα Δευτερότριτα, είναι σαν ξεκούραση σε σχέση με τους υπόλοιπους ρόλους. Είναι τόσο διαφορετικοί οι τρεις ρόλοι που παίζω αυτή τη στιγμή στο θέατρο, στην «Αρχελάου 5» στην ΕΡΤ και στη «Γη της ελιάς», που το κάνω με πολλή χαρά. Στόχος μου είναι γενικά ως ηθοποιός να είμαι διαφορετική σε κάθε ρόλο. Πόσω μάλλον την περίοδο που παίζω τρεις ρόλους μαζί. Θεωρώ ότι η Νάντια στην «Αρχελάου 5» έχει πολύ μεγάλη απόσταση από τη Ζωή στη «Γη της ελιάς». Εχω καταφέρει να είναι δύο διαφορετικές ηρωίδες, παρ’ όλο που εμφανισιακά δεν μπορώ να κάνω ριζικές αλλαγές.

Πολύ ανθρώπινο τον βλέπω. Θεωρώ ότι είναι μία γυναίκα ευχάριστη, καταρχάς θετική, που έχει όμως στερηθεί στη ζωή της κάτι πάρα πολύ σημαντικό: την αγάπη των γονιών. Εχει κι ένα μήνυμα ο ρόλος, πώς μπορεί να νιώθει κάποιος που δεν έχει εισπράξει την αγάπη από μικρός.

Θεωρώ ότι είναι μέσα στο πλαίσιο της ψυχολογίας, της ψυχανάλυσης. Είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, όπως λέει εκείνη. Κι εγώ όμως, ως Ναταλία, θέλω να τη δω θετικά την ηρωίδα μου για να μπορέσω να την προσεγγίσω. Πάντα δικαιολογώ τους ρόλους μου, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να βρω τα κίνητρά τους. Σίγουρα δεν έχει έρθει να εκδικηθεί. Δεν είναι αυτοσκοπός της.

Για εκείνη νιώθω ότι παίρνει ό,τι θέλει. Δεν θέλει συγκεκριμένα να βλάψει. Οταν αγκαλιάζει την αδελφή της, την αγκαλιάζει στ’ αλήθεια. Οταν γελάει, γελάει στ’ αλήθεια. Οταν είναι τρυφερή, είναι τρυφερή στ’ αλήθεια. Δεν έχει κανένα σχέδιο από πίσω. Για μένα είναι πολύ σημαντικό η Ζωή να βγει ένας θετικός άνθρωπος και όχι ως μια δολοπλόκος κακιά.

Οτι είναι ανοιχτός ρόλος και μπορώ να βάλω πολλά πράγματα μέσα. Μπορώ να την κάνω κάπως πολυδιάστατη. Είναι λίγο ανεξήγητη, λίγο απρόβλεπτη κι αυτό μ’ αρέσει. Είναι μια γυναίκα με ερωτηματικό. Αλλά ταυτόχρονα πολύ γήινη και πολύ προσιτή.

Στο θέατρο πάντα. Στην τηλεόραση όλα γίνονται πολύ πιο γρήγορα. Στη συγκεκριμένη σειρά, επειδή πάω στην Κύπρο λειτουργεί ως ιεροτελεστία το ταξίδι για τον ρόλο. Ολο αυτό που ξυπνάω, μπαίνω στο αεροπλάνο, σιγά σιγά νιώθω ότι πάω προς το να συναντήσω την ηρωίδα μου. Δεν θα το έλεγα ιεροτελεστία γενικά. Θα έλεγα όμως ότι επειδή είμαι πάρα πολλά χρόνια στη δουλειά, με πάνω από έναν ρόλο κάθε σεζόν, έχω συνηθίσει να παίζω πολλούς ρόλους μαζί κι έχω συνηθίσει να μπαίνω γρήγορα στο μυαλό της εκάστοτε ηρωίδας. Τόσα χρόνια στο θέατρο Αμόρε είχα τρεις παραστάσεις διαφορετικές κάθε χρόνο. Πέρυσι έζησα την απόλυτη παράνοια αλλά κι αυτό ήταν πάρα πολύ ωραίο. Επαιζα τρεις ρόλους ταυτόχρονα μέσα σε μία μέρα στο θέατρο. Ηταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά αισθανόμουν ότι ήμουν «ζεσταμένη» από το ένα στο άλλο και ο κάθε ρόλος βοηθούσε στον επόμενο. Είναι σαν ένας αθλητής να κάνει όλη μέρα φυσική κατάσταση.

Μόνο μαθήματα μου δίνει. Η υποκριτική είναι για μένα μια αναμέτρηση με τον ψυχισμό σου. Και μια αναμέτρηση με ό,τι υπάρχει μέσα σε αυτόν. Συνενοχή, κατανόηση, μάχη. Οπότε όλη η υποκριτική είναι ένα μάθημα ζωής. Απλώς μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι η υποκριτική μού είναι απαραίτητη για να μπορώ να υπάρξω. Αυτό με φοβίζει γιατί είναι μια εξάρτηση. Από την άλλη, με κάνει να νιώθω πόσο τυχερή είμαι και τι μαγικό ζω. Θεωρώ ότι η τέχνη, είτε ως θεατής, είτε ως καλλιτέχνης, σου διαμορφώνει όχι μόνο τον ψυχισμό σου, αλλά σου φτιάχνει και αναμνήσεις. Εχει τύχει εικόνες μιας ταινίας που έχω δει παλιά, να καταγραφούν μέσα μου σαν δικές μου εμπειρίες. Απορροφώνται από τον οργανισμό μου κι αυτό είναι μαγικό. Είναι σαν να φεύγει το πίξελ από το πανί ή ο πίνακας ή η νότα και να μπαίνει μέσα στην ψυχή σου και στο μυαλό σου και γίνεται βιωματικό. Μου έρχεται ξανά ως υλικό και ανάμνηση όταν εγώ είμαι πάνω στη σκηνή.

Δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο γιατί δεν είναι τέτοιου είδους η τέχνη μου. Η τέχνη μου είναι να δίνω τα πάντα σε ό,τι κάνω και οι άλλοι να επιλέγουν τι θα πάρουν. Γι’ αυτό είναι και μαγικό. Μ’ αρέσει πάρα πολύ το καλό παιδικό θέατρο. Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι κάποια ατάκα μου, κάποια κίνηση, κάτι μπήκε σαν σπόρος μέσα σε μια ψυχή, σ’ ένα παιδί που να το διαμόρφωσε. Για τον μεγάλο δεν είναι τόσο εύκολο να διεισδύσει γιατί έχει τις άμυνές του.

Παίζω στο θέατρο Αλάμπρα, στην παράσταση «2:22, a ghost story». Είναι ένα θρίλερ στο θέατρο, κάτι πολύ διαφορετικό ως θέαμα. Το έχει σκηνοθετήσει ο Φάνης Μουρατίδης. Παίζει ο ίδιος μαζί με τους Φαίη Ξυλά, Στάθη Μαντζώρο, Γιώργο Ζαφειρόπουλο, Αθηνά Χατζηαθανασίου.