Τι σημαίνει να είσαι «Μαμά στα κρυφά»; Η Τζένη Θεωνά το ανακαλύπτει μέσα από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στη νέα σειρά που έρχεται από σήμερα στη συχνότητα της ΕΡΤ1 σε σκηνοθεσία Νίκου Ζαπατίνα και σενάριο Πάνου Αμαραντίδη. Η ρομαντική αυτή κομεντί βασίζεται στις περιπέτειες της Λίζας, μιας εργαζόμενης γυναίκας, η οποία είναι χήρα και μητέρα δύο παιδιών, γεγονός που δεν μπορεί να ανακαλύψει στο αφεντικό της, που, όπως όλα δείχνουν, είναι ο νέος της μεγάλος έρωτας.
Η σειρά είναι η ιστορία μιας γυναίκας της οποίας η ζωή έχει αλλάξει δραματικά. Εμεινε πριν από λίγο καιρό χήρα και ανετράπησαν τα δεδομένα της ζωής της. Τώρα βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο και απολύτως μεταβατικό στάδιο όπου προσπαθεί να πατήσει στα πόδια της, να βρει δουλειά, να ζήσει τα παιδιά της μόνη της, να κάνει αυτό το οποίο έχει σπουδάσει, που είναι η νομική. Είναι μια δύσκολη συγκυρία, όμως εκείνη έρχεται λίγο πιο κοντά στον εαυτό της. Την ίδια στιγμή προσπαθεί να μείνει και κοντά στα παιδιά της. Προκειμένου να καταφέρει να βρει λοιπόν δουλειά, έπειτα από συνεντεύξεις όπου την έχουν απορρίψει, αποφασίζει στην τελευταία να κρύψει ότι έχει δύο παιδιά. Αμέσως γίνεται δεκτή ως ασκούμενη στο δικηγορικό γραφείο του Πάνου Στεφανίδη, τον οποίο υποδύεται με σκέρτσο και αυστηρότητα ο Αντίνοος Αλμπάνης. Υπάρχει αυτή η αντίφαση όπου κάποιος ανθίζει και ανακαλύπτει τον εαυτό και τις δυνάμεις του, ενώ την ίδια στιγμή πρέπει να κρύψει κάτι πολύ σημαντικό που είναι η οικογένειά του. Κάπου εκεί, ξετυλίγονται και πολλές περιπέτειες.
Είναι ένα πολύ θετικό άτομο κι έχει μια βασική, πολύ σπουδαία και σπάνια αρετή, που ακούγεται κλισέ, αλλά συναντάται όχι και τόσο συχνά. Εχει πηγαία καλοσύνη. Είναι ένας άνθρωπος που έχει αλτρουισμό. Το πρώτο της αντανακλαστικό είναι το να βοηθήσει και να είναι χρήσιμη και καλή. Αυτό προσπαθώ να το θυμάμαι, αποφεύγοντας όσο γίνεται τις περιγραφές, τα κλισέ και τις κοινοτοπίες. Δηλαδή να βρίσκω δράσεις που ταιριάζουν σε αυτή την ποιότητα κι όχι να παίζω κάτι εξωτερικά. Ετσι κι αλλιώς, ο ρόλος δίνει ευκαιρίες για πάρα πολλά πράγματα γιατί έχει πολλές σχέσεις, προκλήσεις. Τα παιδιά είναι πάντα μια σχέση, οι άνθρωποι που γνωρίζει, η κοινωνία του γραφείου, το τι συμβαίνει στη δουλειά και το πώς αυτό μεταφέρεται στο σπίτι κι αν αποφορτίζεται ποτέ ή όχι.
Δεν θα έλεγα ακριβώς ότι με έχει βοηθήσει, αλλά μου έχει αποκαλύψει πράγματα για τη ζωή. Οπότε, όπως όλα τα ταξίδια της ζωής, έχει βαθύνει και την οπτική μου σε αυτή, άρα με έχει κάνει άλλο άνθρωπο. Θεωρώ ότι όσο η συναισθηματική σου ζωή βαθαίνει, άλλο τόσο και η τέχνη σου. Αλλωστε, η υποκριτική είναι μια τέχνη που σε έναν μεγάλο βαθμό τροφοδοτείται από αυτό που στ’ αλήθεια ζούμε και είμαστε.
Ναι, και πιστεύω ότι σε γυναίκες που κάνουν πολύ σημαντικές και δύσκολες καριέρες η γονεϊκότητα είναι λίγο ταμπού κι ένα ζήτημα να τις δει κάποιος με καχυποψία. Είναι σαν να υπάρχει ένα ταβάνι a priori, το οποίο είναι εντελώς παράλογο αν σκεφτεί κανείς πόσα πράγματα αναλαμβάνει μια γυναίκα που είναι εργαζόμενη μαμά, και φοβερά άδικο. Το αντίστοιχο βέβαια στους πατέρες δεν συμβαίνει ούτε κατά διάνοια. Δεν παίρνει κάποιος το βιογραφικό του και σκέφτεται ότι θα αρρωστήσουν τα παιδιά και θα λείπει αυτός από τη δουλειά του. Τουλάχιστον, οι μπαμπάδες σήμερα είναι πιο συνειδητοποιημένοι και επιδιώκουν συνεχώς να είναι πιο ενεργοί. Αλλά εντάξει, δεν μιλάμε και για κάποια ισότητα.
Μέσα σε αυτή τη δουλειά αισθάνθηκα απολύτως ο εαυτός μου. Ημουν πολύ ελεύθερη να εκφραστώ και πάρα πολύ συνδεδεμένη με το θέμα και τους καλεσμένους. Με συγκινούσε πάρα πολύ η δυνατότητα να συζητάω με γονείς. Με συγκινούσε το γεγονός ότι οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να μπαίνουν στη διαδικασία να ανοίγονται και να μοιράζονται ειλικρινά ό,τι θέλει ο καθένας, αλλά κάπως με την αλήθεια του. Ηταν συχνά σαν ένα group therapy. Ηταν φοβερά αγχολυτικό. Εχω γελάσει πάρα πολύ με τις περιπέτειες των γονιών και όλα αυτά που περνάμε, έχουν φωτιστεί πράγματα. Το κάναμε και όλοι, θεωρώ, με πολλή ευθύνη και θέλαμε πολύ να αγγίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πλευρές και πτυχές του ζητήματος τι σημαίνει να είσαι σήμερα γονιός, τι σημαίνει να είσαι παιδί κάποιου και τι κουβαλάς από αυτό. Κι επίσης τους χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους που μπορεί κανείς να διεκδικήσει τη γονεϊκότητα και νομίζω ότι υπάρχουν ακόμα πράγματα και σίγουρα ριζοσπαστικότερα να γίνουν και να δώσουμε φωνή σε πολύ διαφορετικές οικογένειες. Υπάρχει ανεξάντλητο υλικό και πράγματα που μπορούν να ειπωθούν κι οφείλουν να ακουστούν.
Μ’ άρεσε πάρα πολύ η συνέντευξη, αλλά σε ένα πεδίο που το αισθάνομαι οικείο μου κι όχι προφανώς κάτι που είναι μακριά από μένα. Η σχέση με τον συνεντευξιαζόμενο είναι μαγική. Εχει στοργή, έχει αγάπη. Θέλεις να φωτίσεις τον άλλο, την προσωπικότητα, το χιούμορ του, να τον αναδείξεις. Την ίδια στιγμή πρέπει και εσύ να παραμείνεις ενδιαφέρων και όλο το πράγμα πρέπει να έχει και μια αξία ώστε να καθίσει ο άλλος να το δει. Δεν μπορεί να πλατειάζει φοβερά. Οπότε, απαιτεί μια κατάσταση διευρυμένης αντίληψης, να καλύψεις τα πεδία και να υπάρχει μια ισότητα. Είναι πολύ γοητευτικό, έχει μια φροντίδα, κάτι που μ’ αρέσει.
Εγώ δεν θεωρώ ότι παίρνει κανείς τη δουλειά κανενός. Υπάρχουν οσκαρικοί ηθοποιοί που δεν έχουν τελειώσει ποτέ δραματική σχολή. Αυτοί είναι ερασιτέχνες; Δεν ξέρω ακριβώς με ποιες ταμπέλες πρέπει να κρίνουμε ποιος κάνει κάτι. Σαφώς εγώ εκτιμώ πάρα πολύ τη μόρφωση και το ότι κάποιος μπορεί να έχει ένα πτυχίο γι’ αυτό. Ομως εξίσου ή και περισσότερο εκτιμώ την παιδεία κάποιου και σίγουρα την προετοιμασία του και τη δουλειά που έχει κάνει γι’ αυτό. Αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο εφόδιο και κάνει κάποιον επιτυχημένο. Αυτό είναι το σπουδαιότερο ταλέντο, να έχεις διαβάσει και να έχεις προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά για τη δουλειά σου. Αν αυτό το φέρει εις πέρας ένας ηθοποιός, μπορεί επίσης να γίνει και ένας καλός δημοσιογράφος.
Οχι πολύ σοβαρά πράγματα. Τρώω ίσως γλυκά στο αυτοκίνητο. Ετσι κι αλλιώς δεν έχω ιδιαίτερη ζωή. Δουλεύω πολλές ώρες, οπότε μετά σίγουρα πάω σπίτι και πολύ σπάνια θα αφήσω τον γιο μου για να κάνω κάτι δικό μου. Εχω δει ελάχιστες παραστάσεις, έχω πάει πολύ λίγο σινεμά, είναι πράγματα που μου λείπουν γιατί δεν μου πάει καρδιά να αφήσω το παιδί.
