Εκνευρισμένος και πιεσμένος από τις εξελίξεις, χθες, ο Νίκος Ανδρουλάκης επιτέθηκε στον Γιώργο Φλωρίδη αποκαλώντας τον γενίτσαρο, επειδή ο υπουργός Δικαιοσύνης στο παρελθόν ήταν στο ΠΑΣΟΚ. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι τα κόμματα είναι τα σύμβολα και το χρώμα, όχι οι ιδέες και οι πολιτικές. Οτι τα κόμματα μπορούν να ελίσσονται προσδοκώντας πάση θυσία την εξουσία, υπηρετώντας την ιδέα της εξουσίας κι όχι ιδέες και αξίες που τα διαμόρφωσαν, δίνοντας στην πολιτεία τους το πολιτικό και το ηθικό στίγμα τους.
Ο Φλωρίδης, όντως, παραιτήθηκε από το ΠΑΣΟΚ, διαβλέποντας ότι δεν είχε πλέον σχέση με το κόμμα που είχε διαμορφώσει η εμπειρία – και κυρίως η κυβερνητική θητεία Σημίτη. Εκανε μια επιλογή που του την υπαγόρευσε η συνείδησή του, μάλιστα παρέδωσε και την έδρα του. Αλλα πολιτικά στελέχη απενεργοποιήθηκαν και στον ένα ή τον άλλο βαθμό πορεύονται μόνα τους: ο Βαγγέλης Βενιζέλος επέλεξε τον δρόμο των στοχαστικών παρεμβάσεων στα μεγάλα ζητήματα της χώρας και στις πολιτικές συγκυρίες, ο Ανδρέας Λοβέρδος αποχώρησε διαφωνώντας ουσιαστικά με τον χαρακτήρα του κόμματος, η Αννα Διαμαντοπούλου που είχε απομακρυνθεί επέστρεψε στο κόμμα επιδιώκοντας χωρίς να τα καταφέρει να δώσει το πολιτικό στίγμα της… Ενα κόμμα που προσχωρεί στη διαμαρτυρία, που χρησιμοποιεί κατά καιρούς τα επιχειρήματα του Βελόπουλου και στοιχίζεται με τον Σωκράτη Φάμελλο, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το σύστημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που αποκαλούσε γερμανοτσολιάδες όσους προσπάθησαν να σώσουν τη χώρα και προσπάθησε κάποιους απ’ αυτούς να τους βάλει στη φυλακή, θα μπορούσε να είναι κάτι που παραχαράχθηκε. Κάλπικο. Μικρό το κακό – σε μια εποχή που ένας ηγέτης, ο Τραμπ, παραχαράσσει την πολιτική ταυτότητα ολόκληρης Αμερικής. Οπως ο Τραμπ, όμως, δεν εξαιρείται της κριτικής ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Είναι ο άνθρωπος που κέρδισε εσωκομματικές εκλογές και, ουσιαστικά, έστρεψε το κόμμα στις θέσεις που υποστήριξαν οι πολιτικοί αντίπαλοί του, ο Παύλος Γερουλάνος και ο Χάρης Δούκας. Ο άνθρωπος που δέχτηκε να στεγάσει το κόμμα του υπό την αιγίδα του «λαϊκού μετώπου» των υπολειμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος που καταγγέλλει αναπόδεικτη «συγκάλυψη» μαζί με ένα πρόσωπο που φωτογραφήθηκε σε μια πραγματική επιχείρηση συγκάλυψης το βράδυ της τρομερής πυρκαγιάς στο Μάτι, την ώρα που το κράτος δεν ήταν καν στη θάλασσα, κι όπου όσους προσπάθησαν να διασωθούν από την πυρκαγιά περισυνέλεγαν αιγύπτιοι ψαράδες.
Αλλά κυρίως είναι ο άνθρωπος που, ικανοποιημένος από τη φωνή του, δεσμεύει το ΠΑΣΟΚ σε μια ξένη προς αυτό κουλτούρα. Από δύναμη σταθερότητας, το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι στο πλευρό των δυνάμεων της αναταραχής και της αποσταθεροποίησης. Με εκείνους που διέλυσαν την «κανονικότητα» μέσα στη ρητορική του μίσους και του διχασμού, ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε να υπονομεύσει την απαραίτητη για τη χώρα πολιτική σταθερότητα. Επέλεξε να συμπορευτεί με το πολιτικό περιθώριο που, την περασμένη δεκαετία, παραλίγο να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρώπης.
Και το χειρότερο: επέλεξε να συμμετάσχει στην επαναφορά ενός κλίματος 2010, με αφορμή την εκμετάλλευση από πολλούς και διαφορετικούς «εμπόρους των Τεμπών» της πάνδημης συγκίνησης για το φοβερό δυστύχημα – με τη συστηματική χρήση χοντρών ψεμάτων, που σερβίρονταν ως πραγματικότητες: τη φημολογία για το «έγκλημα», τη «συγκάλυψη», το «μπάζωμα», τις φήμες για παράνομα φορτία, για πρόσθετα βαγόνια, για νεκρούς που δεν βρέθηκαν, για αλλοίωση μαρτυριών…
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ανήκει πλέον οριστικά στην αντιπολίτευση που επινόησε τα μνημόνια του 2025. Αυτό ονομάζεται αφροσύνη. Παλιά το έλεγαν με μια φράση: μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
