Γιατί καταρρέει η φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη από τη Γερμανία έως τον Καναδά; | Ειδησεις

Ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Ντέιβιντ Κάμερον, η Άνγκελα Μέρκελ, ο Ματέο Ρέντσι, ο Σίνζο Άμπε και ο Φρανσουά Ολάντ προέρχονταν από ποικίλες χώρες και πολιτικές παραδόσεις, ωστόσο όλοι τους συμμερίζονταν μια κοινή πεποίθηση στην αξία του ανοιχτού εμπορίου και της πολυμέρειας, καθώς και στη δημοκρατική αλληλεγγύη και την συνεργατική ασφάλεια

Πριν από την παραίτησή του την περασμένη εβδομάδα, ο Τριντό ήταν ο τελευταίος ηγέτης που έμεινε όρθιος από την τάξη του 2016. Κατά τη διάρκεια των τριών θητειών του, οι δεσμεύσεις του Τριντό για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, τους πρόσφυγες και τους φόρους επί των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα άρχισαν να ενοχλούν τους ψηφοφόρους, ιδίως μετά την αργή οικονομική ανάκαμψη του Καναδά από την πανδημία Covid-19. Η δημοτικότητά του υπέστη, επίσης, ζημιά κατά τη διάρκεια μιας σκληρής αναμέτρησης, το 2022, με οδηγούς φορτηγών που διαμαρτύρονταν για τις εντολές εμβολιασμού. Η παγκόσμια σκηνή που αφήνει πίσω του ο Τριντό μεταμορφώνεται. Ο Τραμπ επέστρεψε, ισχυρότερος και με περισσότερη υποστήριξη.

Στον Καναδά, ο Πιερ Πουαλιέβρ, ένας θρασύς συντηρητικός, είναι έτοιμος να κερδίσει την εξουσία. «Είναι σαν ο Πουαλιέβρ να αναπτύχθηκε σε ένα εργαστήριο για να είναι το αντίθετο του Τριντό», λέει ο Μάχερ.
Σε όλη τη Δύση, άλλοι δεξιοί λαϊκιστές, από την Τζόρτζια Μελόνι μέχρι τη Μαρίν Λεπέν και τον Νάιτζελ Φάρατζ, είτε βρίσκονται στην εξουσία είτε σημειώνουν άνοδο. Οι στοιχειώδεις δυνάμεις που υποτίθεται ότι εξαφανίστηκαν με το τέλος του ψυχρού πολέμου, ο αντιφιλελευθερισμός, ο προστατευτισμός, οι σφαίρες επιρροής, η απολυταρχία και ο εδαφικός αναθεωρητισμός, επανήλθαν. Σήμερα υπάρχουν περισσότερες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο απ’ ό,τι ποτέ άλλοτε μετά το 1945.

Οι πολιτικές ευαισθησίες της φιλελεύθερης τάξης του 2016 σφυρηλατήθηκαν από τη μεταψυχροπολεμική ειρήνη του «τέλους της ιστορίας». Καθένας από αυτούς κυβέρνησε με βάση τις παραδοχές εκείνης της εποχής. Αυτοί οι ηγέτες παρερμήνευσαν τον τρόπο με τον οποίο κρίσιμα ζητήματα, όπως η μαζική μετανάστευση, η ταχεία τεχνολογική αλλαγή, το ρήγμα των Μέσων Ενημέρωσης και ο ρωσικός και κινεζικός αλυτρωτισμός, θα μεταμόρφωναν τον κόσμο τους. Σε πολλές περιπτώσεις, είτε λόγω ύβρεως είτε λόγω αυταρέσκειας, έσπειραν τους «σπόρους της καταστροφής» της. Ο Μπαράκ Ομπάμα υποσχέθηκε μια νέα σχέση με ένα Ιράν που διαθέτει πυρηνική δύναμη, νίκη επί των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, κλείσιμο της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης και «επανεκκίνηση» της σχέσης με τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν. Σε κάθε περίπτωση, ο Ομπάμα απέτυχε. Μόλις λίγους μήνες πριν από τη συνάντηση της G7 στο νησί Κάσικο, είχε εφαρμόσει την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, η οποία αποσκοπούσε στην αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής και στην ένταξη του Ιράν στη διεθνή κοινότητα. Ο Τραμπ αποσύρθηκε από αυτή τη συμφωνία στην πρώτη του θητεία και καθώς ο σύμμαχος της Αμερικής, το Ισραήλ και το Ιράν, φλερτάρουν τώρα με τον ολοκληρωτικό πόλεμο, το όραμα του Ομπάμα έχει διαλυθεί. Το 2016, ο Ομπάμα προέβλεψε επανειλημμένα ότι ένας «ακατάλληλος» Ντόναλντ Τραμπ δεν θα κέρδιζε την προεδρία. Δεν ήταν ο μόνος που υποτίμησε τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Μετά την εκλογή του Τραμπ, με τον Ομπάμα να έχει φύγει από τη διεθνή σκηνή, ο δυτικός κόσμος αναζήτησε έναν νέο αχυράνθρωπο.
Ο Ολάντ δεν αποτελούσε επιλογή. Η Γαλλία του είχε σχεδόν εγκαταλείψει την προσποίηση ότι ηγείτο της Ευρώπης, πόσω μάλλον του κόσμου. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ολάντ δεν ανέκαμψε ποτέ από την ηγεσία του. Το 2022, από ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Γαλλικής Δημοκρατίας, οι Σοσιαλιστές ήταν ελάχιστοι, με μόλις 27 έδρες στην Εθνοσυνέλευση, γεγονός που τους καθιστούσε το έκτο μεγαλύτερο κόμμα. Η πτώση της δημοτικότητας του Ολάντ και η αποτυχία του να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία των τζιχαντιστών τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την εξουσία το 2017.

Η επιστροφή του Τραμπ, με απειλές την περασμένη εβδομάδα κατά της Γροιλανδίας και του Παναμά, εγγυάται περαιτέρω προκλήσεις. Ό,τι έχει απομείνει από την παλιά τάξη πραγμάτων θα είναι πιο χαλαρό απ’ ό,τι στην προ του Τραμπ εποχή. Αναμένεται μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση της δυτικής διπλωματίας.  Ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε σε μια “διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες” είναι να προχωρήσουμε με το απόλυτο ελάχιστο των κανόνων και στη συνέχεια να τους εφαρμόσουμε ασυμβίβαστα.
Αυτή η νέα πραγματικότητα θα είναι αναμφίβολα το κορυφαίο θέμα στην ατζέντα της επόμενης G7, η οποία θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο στην Αλμπέρτα του Καναδά. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: ο Τζάστιν Τριντό θα είναι πολύ απών, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά.

Πηγή: Pagenews.gr