Η ζωή μας όλη απλώνεται και εξαρτάται από ακροστιχίδες και ακρωνύμια. Η μοντέρνα συνθήκη για να χωρέσει όλων τα προβλήματα, τις νόσους, τις διακυμάνσεις συμπεριφοράς και συναισθήματος επινοεί συνθέσεις εννοιών που σχηματίζουν παράξενες λέξεις για να φυλάνε μυστικά. Μυστικά που τα επεξεργάζονται, τα ερευνούν, τα ανακοινώνουν οργανισμοί και φορείς δημοσίου συμφέροντος των οποίων η λειτουργία προσδιορίζεται από τα ακρωνύμιά τους.
Η ζωή μας όλη είναι ένα κουίζ: ΑΑΔΕ, ΦΕΚ, ΕΔΕ, ΣΜΝ, ΣΕΠ, ΑΠΕ. Ο σύγχρονος πολίτης είναι ο παθιασμένος λύτης αυτών των γρίφων που η εμφάνισή τους μπορεί να του προκαλέσει εμπόδια ή να φέρει λύσεις. Στο υπαρξιακό ερώτημα «Τι είναι ο άνθρωπος;» η απάντηση μπορεί να είναι ο αριθμός ΑΦΜ ή ο ΑΜΚΑ.
Οι σύγχρονοι ανθρώπινοι οργανισμοί για να επικοινωνήσουν με τα διαφορετικά άλλα τους μισά αποκωδικοποιούν τάσεις της ημέρας που προσφέρει το μενού των hashtags στα κοινωνικά δίκτυα της προτίμησής τους. Το άγχος τους ότι θα χάσουν κάποια δημοφιλή εκδήλωση κατά το FOMO (Fear Of Missing Out) ενεργοποιεί διαταραχές στο ΚΝΣ (Κεντρικό Νευρικό Σύστημα).
«Τι απομένει από τον κόσμο μας, την ποίηση, την τέχνη, τη θρησκεία, την πολιτική, σήμερα που όλα όσα ήμασταν συνηθισμένοι να συνδέουμε με αυτές τις τόσο επιτακτικές πραγματικότητες εξαφανίζονται ή μεταμορφώνονται μέχρι να γίνουν αγνώριστα;» αναρωτιέται ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν με τη φιλοσοφημένη ποιητικότητά του που όμορφα μεταφράζει στο περιοδικό «Φρέαρ» ο Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος. Ο Αγκάμπεν βρίσκει απάντηση στην πνευματική διαθήκη που ο Ιταλο Καλβίνο αφιέρωνε στους φίλους του. Μια σειρά από κομμένες και σχεδόν λαχανιασμένες φράσεις: «Θέμα της μνήμης – χαμένη μνήμη – το να διατηρείς και να χάνεις ό,τι χάθηκε – ό,τι δεν αποκτήθηκε – ό,τι αποκτήθηκε καθυστερημένα – ό,τι κουβαλάμε μαζί μας – ό,τι δεν μας ανήκει…». Για τον Αγκάμπεν αυτό που μένει είναι «η γλώσσα της ποίησης, η γλώσσα που μας απομένει και καλεί, καλεί ακριβώς αυτό που χάνεται».
Source link
