Πέρυσι, αμέσως μετά τη νίκη του Στέφανου Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές και την ανάδειξή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι βιάστηκαν να τον αποκαλέσουν φαινόμενο, να τον συνδέσουν με την κρίση των δυτικών δημοκρατιών, τη μεταπολιτική, τη μεταδημοκρατία, τον πολιτικό μεσσιανισμό και άλλα τέτοια. Φιλότιμη προσπάθεια (ας την πούμε έτσι αν και τότε πολλοί έσπευδαν να κολακεύσουν τον «πρόεδρο») αλλά πολύ βιαστική. Τα πολιτικά φαινόμενα, για να καταχωριστούν ως τέτοια, πρέπει κάπως να διακριθούν, να κατακτήσουν ένα είδος εξουσίας, να αποδείξουν την επιδραστικότητά τους. Αν προσπαθήσουν να τα κάνουν και σπάσουν τα μούτρα τους, αν η ημερομηνία λήξης τους είναι αντίστοιχη με αυτήν ενός γάλακτος μακράς διαρκείας, δεν είναι φαινόμενα, είναι νούμερα. Φαινόμενο, για παράδειγμα, λες τον Αλέξη Τσίπρα. Φαινόμενο που αναδύθηκε από το ανακάτεμα μιας εποχής και έγινε πρωθυπουργός ενώ, σε κανονικές συνθήκες, μόνο ως επισκέπτης (μην πω μόνο ως φωτογράφος) θα μπορούσε να διαβεί το κατώφλι του Μαξίμου.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
Source link
