Φυσικά έχουν δίκιο όσοι θυμώνουν με τη χυδαία ανάρτηση στα σόσιαλ του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Παππά – την οποία δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβω εδώ. Ομως, αυτός δεν ήταν πάντα; Τώρα γνωρίσαμε το ποιόν του; Από την πρώτη στιγμή φρόντισε να δώσει τα διαπιστευτήριά του. Ας μην παραπονούμαστε λοιπόν, γιατί αυτό είναι το τίμημα της περίφημης συμπεριληπτικότητας. Μου θέλατε να εκπροσωπούνται και τα δίποδα; Τότε, να υποστούμε και τη γλώσσα τους. Στο κάτω κάτω, δεν έχουν άλλη για να επικοινωνούν…
Το πρώτο που πρέπει να παρατηρήσουμε στην αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι εκδηλώθηκε με ανακοίνωση, η οποία εκφράζει το κόμμα συλλογικά, χωρίς να αναφέρονται ονόματα. Επίσης, δεν έπεσαν στην αντίληψή μου αντιδράσεις από βουλευτές ή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με τις οποίες να καταδικάζουν μεμονωμένα και για τον εαυτό τους την ντροπιαστική συμπεριφορά του Νίκου Παππά. Εχει σημασία αυτό, γιατί, όπως μάθαμε από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Συμεών Κεδίκογλου, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Παππάς τού πέταξε μια καρέκλα, επειδή ο κ. Κεδίκογλου είχε στηλιτεύσει τη χυδαία στάση του ευρωβουλευτή σε ένα ανάλογο περιστατικό. Συνεπώς, πήραν τα μέτρα τους για να μη βρεθούν να τους κυνηγάει ο Νίκος Παππάς στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου, με ένα γραφείο υψωμένο στα χέρια του για να τους κοπανήσει.
Ο κωμικός χαρακτήρας της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ συμπυκνώνεται στην πιο κρίσιμη πρόταση της σύντομης ανακοίνωσης, μια πρόταση μόλις τριών λέξεων: «Καταδικάζουμε τους χαρακτηρισμούς». Τους καταδικάζουν, γιατί, ξέρετε, το έχουν αυτό οι χαρακτηρισμοί, είναι άτιμα και δόλια πλάσματα. Πάνε μόνοι τους, οι μασκαράδες, και τρυπώνουν στο μυαλό του άλλου, που δεν φταίει σε τίποτα ο καημένος, και ξαφνικά πετάγονται μόνοι τους από το στόμα του ή από τα χέρια του καθώς πληκτρολογεί! Οπως περίπου συμβαίνει και με τα πυροβόλα όπλα στην Αμερική, ξέρετε. Δεν φταίει ο ανισόρροπος που πήγε στο σχολείο με στρατιωτικό όπλο και ένα σακίδιο γεμιστήρες και πυροβολούσε όποιον έβρισκε μπροστά του. Ούτε αυτός φταίει, ούτε οι γονείς του, ούτε η πολιτεία που του επέτρεψε τόσο εύκολη πρόσβαση σε όπλα· φταίνε τα όπλα, τα μπαγάσικα, που κάνουν ό,τι θέλουν και δεν παίρνουν από λόγια. Παρομοίως αντιμετωπίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ τη χυδαιότητα του Νίκου Παππά. Καταδικάζει τους χαρακτηρισμούς, αθωώνει τον χρήστη τους.
Την ίδια λογική ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και στο ζήτημα της περιβόητης σύμβασης 717 στην υπόθεση των Τεμπών. Δεν φταίει ο σταθμάρχης, ούτε κανένας άλλος από τους άμεσα εμπλεκόμενους στο δυστύχημα, όλοι αυτοί παρουσιάζονται περίπου ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Φταίει κυρίως ότι δεν είχε εγκατασταθεί το σύστημα τηλεδιοίκησης. Σε κάθε περίπτωση, για την αθλιότητα των σιδηροδρόμων φταίνε οι πολιτικοί, δεν αντιδικώ με αυτή τη θέση, για τον απλό λόγο ότι εκείνοι έχουν την τελική ευθύνη και για την ποιότητα του προσωπικού και για την πραγματοποίηση της σύμβασης. Βλέπετε, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «με τον άνθρωπο», οπότε παρακάμπτει το πρώτο σκέλος της ευθύνης, που αγγίζει τον «άνθρωπο», και περιορίζεται στο δεύτερο, που αφορά τους πολιτικούς. Δεν τα βάζουν με όλους όμως, γιατί πρώτος και καλύτερος φιγουράρει στη λίστα ο δικός τους Χρήστος Σπίρτζης. Μόνο με τους πολιτικούς αντιπάλους.
Το συμπέρασμά μου από την παρατήρηση της εξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς επιστρέφει στις ρίζες του: στο καφενείο…
ΚΑΤΙ «ΠΙΟ ΕΦΙΚΤΟ»;
Συνεδρίασε στην Κύπρο το ΚΣΑΒ ή, σωστότερα, ΚΣΑΑΒ, δηλαδή το Κυπριακό Συμβούλιο (Ανύπαρκτης) Αμυντικής Βιομηχανίας, παρουσία του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μετά, ο Νίκος Χριστοδουλίδης δημοσίευσε τις σχετικές φωτογραφίες στο Χ μαζί με το εξής κείμενο: «Το όραμά μας για την Αμυνα και την Ασφάλεια της χώρας μας περιλαμβάνει και τον μεγαλεπήβολο αλλά εφικτό στόχο της μετατροπής της Κύπρου και σε παραγωγό αμυντικών συστημάτων αιχμής». Είναι απαραίτητο να θέτουμε πάντα υψηλούς στόχους στη ζωή, «μεγαλεπήβολους», όπως τους λέει ο κ. Χριστοδουλίδης. Ομως, για την περίπτωση της Κύπρου, δεν γίνεται να βάλει έναν στόχο, ας πούμε, «πιο εφικτό»; Κάτι πιο ρεαλιστικό και πιο εύκολο από τη δημιουργία αμυντικής βιομηχανίας, και μάλιστα αιχμής. Ας πούμε, ότι θα λύσει το Κυπριακό, για να δώσω μια ιδέα, μέσα στη σφαίρα του εφικτού…
