Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε το «Ου φονεύσεις»;
Οι δολοφονίες γυναικών αυξάνονται με ανησυχητικό τρόπο. Αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτό, διότι δεν έχουμε αρκετά έργα που να επικεντρώνονται στο θέμα. Φυσικά, υπάρχουν κείμενα που θίγουν την πατριαρχία, αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα, σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι μόνο στην Ελλάδα, θυμίζει Μεσαίωνα. Ασκείται εξουσία και κυριαρχία πάνω στη γυναίκα, η οποία βιώνει συμπεριφορές που την κατατάσσουν ως κτήμα. Κυριαρχεί μια παθογένεια στην κοινωνία μας που ξεκινά από την Ελλάδα.
Πού στηριχθήκατε για τη δημιουργία της;
Η παράσταση λειτουργεί ως σχόλιο. Δεν θέλω να εστιάσω στη συναισθηματική πλευρά των ανθρώπων που έχουν χάσει δικούς τους. Ετσι θα μπαίναμε σε μια κατάσταση πένθους και θλίψης, χωρίς να φωτίσουμε τις αιτίες πίσω από αυτά τα περιστατικά. Δημιουργήσαμε κείμενα από περιγραφές φόνων που βρήκαμε.
Εσείς πώς συνδέεστε με τη βία;
Νομίζω ότι σχεδόν όλες οι γυναίκες έχουν βιώσει ένα περιστατικό κακοποίησης, κυρίως σε μικρή ηλικία και μέσα στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Ολες έχουμε την εμπειρία αυτή. Εμένα μου έχει τύχει μια πράξη επιθετικότητας, αλλά αντέδρασα δυναμικά. Είναι συχνό φαινόμενο οι γυναίκες να αποδέχονται συμπεριφορές λόγω φόβου, κάτι που μπορεί να διογκωθεί με την πάροδο του χρόνου, δημιουργώντας έτσι ένα περιβάλλον που ευνοεί τέτοιες καταστάσεις. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι οι επιρροές από τους γύρω μας είναι πιο ισχυρές, καθώς μπορείς να διαχειριστείς τα γεγονότα που συμβαίνουν σε σένα, αλλά δεν έχεις την ίδια δύναμη απέναντι σε αυτά που βιώνουν οι άλλοι.
Ποια εμπειρία σας συνδέεται με την απόφασή σας να εκφραστείτε μέσα από την τέχνη;
Ηταν κάτι αυτόματο, νομίζω, αντανακλαστικό. Ξεκίνησα ζωγραφίζοντας – και ακόμη ζωγραφίζω. Τώρα, πώς μπορεί να επηρεάζεται η τέχνη μου και ποιες επιλογές προκύπτουν από αυτήν, είναι κάτι που έχει σημασία. Επίσης, ο τρόπος που μπορώ να ερμηνεύσω τα έργα μέσα από μια τέτοια προοπτική είναι σημαντικός. Η δυσκολία έγκειται στο να μπορώ να υπάρχω μέσω της τέχνης μου.
Γιατί το λέτε αυτό;
Διότι ήταν πάρα πολύ δύσκολο να επιβιώσουμε με τις επιλογές μας. Επρεπε να γίνουν αγώνες, θυσίες και παραχωρήσεις προκειμένου να μπορώ να συνεχίσω. Αυτός ο πόλεμος, που δεν είχε ανοιχτές συγκρούσεις, ήταν πολύ απαιτητικός. Αναφέρομαι στον τρόπο που χρησιμοποιεί κάποιος για να σε ακυρώσει. Το χειρότερο είναι όταν προσποιούνται ότι δεν υπάρχεις.
Το έχετε αντιμετωπίσει;
Βέβαια και το αντιμετωπίζω, κυρίως από τους νεότερους που βρίσκονται σε κάποια θέση. Στην Ελλάδα πρέπει να συστήνεσαι διαρκώς. Ν’ αποδεικνύεις συνεχώς την αξία σου και ότι υπάρχεις, όπως είπα. Είναι πολύ κουραστικό. Μπορεί να έχει αναγνωριστεί η αξία μου από κάποιους ανθρώπους, αλλά συνέχεια νιώθω ότι κινδυνεύω. Δεν βρήκα έτοιμα πράγματα. Τα έφτιαξα όλα με τα χεράκια μου. Από τη μια μπορείς να μαθαίνεις, αλλά πρέπει να έχεις πολύ σταθερό κέντρο για να μην πέσεις.
Τι σας βοήθησε να είστε συνεπής ως προς αυτό που μου περιγράφετε;
Η αγάπη μου γι’ αυτό που διάλεξα. Η τέχνη μου μού δίνει τη ζωή μου. Αυτό ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, πράγμα που ίσως να βοήθησε στο πώς αντιμετώπισαν οι γονείς μου την απόφασή μου σχετικά με το επάγγελμα που ακολούθησα. Οι γονείς μου δεν είχαν σχέση με την τέχνη. Ο πατέρας μου δεν ήταν επιχειρηματίας. Η αγωνία τους ήταν μόνο πώς θα μπορούσα να ζήσω. Η αλήθεια είναι πως ο χώρος της υποκριτικής δεν ήταν ο χώρος που ονειρευόμουν. Αυτό που ήθελα ήταν εκείνος της ζωγραφικής. Το θέατρο το αντιμετώπισα ως εμπειρία γιατί είχα την ευκαιρία να δημιουργώ σύμπαντα – εκτός από την υποκριτική και τη σκηνοθεσία, καταπιάνομαι και με τη σκηνογραφία. Ετσι έφτιαχνα σύμπαντα για να αφηγηθώ μια ιστορία.
Υπάρχει κάποια που δεν έχετε βρει ακόμη τον τρόπο για να την πείτε;
Εκείνη που αφορά το πώς τελειώνει η ζωή μας. Τη σχέση μας με τον θάνατο. Εκείνο που είναι πιο δύσκολο είναι να «φέρω» στη σκηνή τη συγκίνηση. Αυτή μας συνδέει. Δεν εννοώ κάτι δραματικό. Αναφέρομαι στην κατάσταση εκείνη όπου μπορείς να μετακινηθείς σε ένα άλλο επίπεδο συνείδησης μαζί με τον άλλο, να το μοιραστείς. Πρόκειται για κάτι που μας ενώνει και είναι, κατά την άποψή μου, σπουδαίο. Μια άλλη μεγάλη ιστορία είναι ο κόσμος που ζούμε και μας περιλαμβάνει. Αλλά και η δική μου ιστορία.
Ποια είναι η δυσκολία για να την πείτε;
Μπορεί κάποιος να πιστεύει ό,τι θέλει για τον εαυτό του, αλλά συχνά στην πορεία της ζωής έρχεται σε σύγκρουση με αυτές τις πεποιθήσεις, καθώς αντικρίζει άλλους καθρέφτες που δεν αντανακλούν την εικόνα που έχει. Αυτή η διαφορά μάς δυσκολεύει, γιατί δεν μας αρέσει να βλέπουμε τις ιδέες μας για τον εαυτό μας να μην επαληθεύονται, να μη γίνονται αποδεκτές.
Ποιο κομμάτι σας δεν επαληθεύτηκε, δεν έγινε αποδεκτό;
Νομίζω, εγώ. Ο καθένας έχει να παλέψει με τους δαίμονές του, με τις παραχωρήσεις που αναγκάζεσαι να κάνεις και δεν θέλεις.
Ποια είναι η πιο σκληρή μάχη που δώσατε και ποια η πιο επώδυνη παραχώρηση;
Ενας δαίμονας είναι το να έχεις ένα ειλικρινές κομμάτι, το οποίο όμως το χάνεις μέσα στη συναναστροφή γιατί φοβάσαι ότι δεν θα είναι αποδεκτό. Και αυτό σε φέρνει σε αμηχανία. Οταν τολμάς να συγκρουστείς, γνωρίζεις ότι δεν βγαίνεις πάντα αρτιμελής. Ανήκω σε αυτούς τους ανθρώπους και γνωρίζω πως τα τραύματα που δημιουργούνται είναι δύσκολο να επουλωθούν. Οι εμπειρίες φυσικά σε πλουτίζουν, αλλά παρ’ όλ’ αυτά σε πληγώνουν.
Η μεγαλύτερη πληγή σας ποια είναι;
Ο έρωτας. Η σχέση μου μαζί του ήταν πάντα συγκρουσιακή. Είναι θέμα χαρακτήρα το πώς θέλει να δοθεί ο κάθε άνθρωπος και μέχρι ποιο βαθμό. Το βέβαιο είναι ότι θα πληγωθείς.
Source link
